Art Happens

In My Fierce Ignorant Step probeert Papadopoulos bewust de invloed te verwerken van het monumentale muzikale werk Axion Esti van Mikis Theodorakis, op teksten van Odysseas Elytis—een invloed die in hem voortleeft als een collectief geheugen, geactiveerd door het luisteren. Niet de muziek zelf staat centraal, maar het gedeelde landschap dat zij oproept. Een landschap dat in ons leeft, met ons meereist, en ons in staat stelt om een moment uit het verleden te herbeleven—een moment dat eigenlijk nooit echt voorbij is gegaan. Alles is er nog steeds. Of in elk geval, dat is waar het werk naar zoekt: de waarheid van jeugd, van kracht en moed; een waarheid die, als we haar afdoen als vluchtig, ouderwets of slechts ontroerend, voor altijd verloren zal gaan—en daarmee ook de betekenis van onze wereld.

Voor de choreograaf ligt de oorspronkelijke impuls voor het creëren van My Fierce Ignorant Step in de sonorische herinneringen uit zijn kindertijd en jeugd, die hij deelt met veel andere Grieken. Het zijn collectieve herinneringen, verbonden aan het lot van dit land—ook als dat niet altijd zichtbaar is. Het werk verzet zich tegen eenduidigheid met een stroom van vormen, met een onverzadigbaar verlangen naar het heden, de toekomst én het verleden. Het verlangt naar een leven dat moedig is, veeleisend en diep menselijk, opgebouwd uit ons kwetsbare, onbeduidende lichaam.

Het werk brengt eigenschappen naar voren die altijd al aanwezig waren in het oeuvre van Christos Papadopoulos, maar de nadruk verschuift hier op radicale wijze. Bepaalde thema’s en motieven houden hem al sinds het begin bezig, maar nu worden ze duidelijk herkenbaar—waaronder het idee van “samen-zijn”, dat eenvoudige vertrekpunt waar zowel politiek als liefde lijken te ontstaan. Daarom dansen de performers in dit werk samen.

Er ontstaat weliswaar een synchronisatie van herhaalde bewegingen, maar die is niet het doel; we dansen niet samen omdat we gesynchroniseerd zijn, we synchroniseren omdat we samen zijn. Het systeem dat hieruit voortkomt is geen prioriteit, schoonheid evenmin. Deze lijken eerder middelen te zijn die ons in staat stellen elkaar te vinden, te bestaan, elkaar te ontmoeten en ons te verwonderen over de energie die ontstaat, zich vermenigvuldigt, verspreidt en wordt gedeeld. Er is een waarde die hier alles bijeenhoudt. Geen geloof in een systeem, een machine of een truc, maar een moedige vorm van vertrouwen in het goede.

CHRISTOS PAPADOPOULOS’ NOTE

How can there not be anger with everything going on around us? How can one bear this reality? The political situation, the rise of the far right, corruption, wars that we have now come to accept as a kind of political normalcy, environmental destruction—all the things we once believed we would never have to live through are here.

In this bleak reality, where the lines of dystopia have already been crossed, I’ve recently found myself reverting to my adolescent years. I remember that lust for life, the speed, the unwavering drive, the sense that anything was possible. That fearless confidence that the world was in front of us, open, and ours, and that we would live it the way we desired and deserved.

This work is my attempt to revisit that feeling. To find it again. And with it, to regain that strength, that optimism, and that sense of “together.” I have to remind myself that hoping is already an act of resistance and that such courage was neither naïve nor quaint at all. It was true. And it still is.