Art Happens

Yoroboshi: De Zwakkeling – Met een levendige, queer poppenshow geïnspireerd op het Japanse bunraku theater, verbeeldt toneelschrijver en regisseur Satoko Ichihara de oude legende van de ‘Blinde Zwakkeling’ (Shuntokumaru) opnieuw in het heden. Hoewel in de originele versie kinderen in de steek worden gelaten, zieke mensen worden gediscrimineerd en iedereen uiteindelijk wordt verlost, reikt Ichihara’s denken veel verder dan dit tragische verhaal en de loutere tegenstelling tussen goed en kwaad. Een cast van sekspoppen, etalagepoppen en andere wezens belichamen mensen, hun lot, verlangens en geweld. Actrice Sachiko Hara leidt ons als verteller (gidayu) doorheen het verhaal. De experimentele muzikant Kakushin Nishihara combineert het traditionele geluid van de satsuma-biwa, noise en elektronische muziek tot een buitengewone soundtrack voor het stuk. Samen stuwen ze het verhaal vooruit, bemiddelen ze tussen werelden en brengen ze de poppen tot leven.

We zien twee kleine appartementen op scène: in het ene wonen twee vrouwen, in het andere brengen twee tienerjongens samen tijd door. In beide weerklinkt de alomtegenwoordige radiozender van de staat waarop nieuwsberichten, traditionele muziek, propaganda en reclame elkaar afwisselen. De vrouwen praten geanimeerd over hun mogelijke levenseindes. In het andere appartement halen de jongens herinneringen op aan de film Little Buddha die ze op school zagen, de crush die ze hadden op Keanu Reeves in die film, en hoe één van hen seksueel opgewonden raakte denkend aan Boeddha. Wichaya Artamat brengt een vrijpostig project over het Thailand van vandaag, waar religie, het leger en de monarchie onaantastbaar zijn. Na het succes van This Song Father Used to Sing (2019) keert Artamat terug met een naturalistische vorm van theater gekenmerkt door subtiel acteerwerk, alledaagse gebaren en kleine details. Een theatervorm die ons op bijna filmische wijze meevoert naar twee appartementen in Bangkok, en die middels satire kwesties aankaart waarover niet openlijk gesproken mag worden. Met poëzie, tederheid en humor is Baan Cult, Muang Cult (de cult van het Huis, de cult van de Natie) een onverwachte verkenning van de Thaise samenleving als cultus.