Art Happens

Op de scène zien we zeven pianostoelen, eentje voor iedere performer. Er wacht hen een muziekpartituur van verrassende aard. In 1975 merkte Keith Jarrett bij zijn aankomst in de opera van Keulen dat de piano waarop hij zou gaan spelen niet de juiste was. Ondanks zijn ergernis begon hij aan een improvisatie van een uur, waarvan de opname een van de best verkochte albums in de geschiedenis van de klassieke muziek en de jazz zou worden: The Köln Concert.

Trajal Harrell pakt het op een delicate manier aan, door het spel van Keith Jarrett te associëren met vier melancholische songs van Joni Mitchell. Deze eerste samenwering met Zürich Schauspielhaus Dance Ensemble moest in 2020 rekening houden met de noodzaak om lichamelijk contact tijdens repetities te beperken. Gedrapeerd in het zwart, op de tenen, geven Trajal Harrell en zijn zes medespelers een eigen dansvorm weer op het kruispunt van verschillende genres, waarin voguing vermengd wordt met invloeden variërend van Oudgrieks tot Noh-theater.
The Köln Concert is teder, kwetsbaar en dansant. Een post-coronavoorstelling die na de fysieke afstand inzet op nabijheid.